باشگاه خبرنگاران جوان؛ اعظم پورکند - در ۹ اوت ۱۹۴۵، ساعت ۱۱:۰۲ صبح، تنها سه روز پس از حمله اتمی به هیروشیما، آمریکا بمب اتمی دیگری بر روی ناگاساکی انداخت. 

پس از بارش‌های شدید امروز صبح، باران دقیقاً قبل از لحظه سکوت و مراسم یادبود قطع شد. در این مراسم، شیرو سوزوکی، شهردار ناگاساکی، از جهان خواست تا «درگیری‌های مسلحانه را فوراً متوقف کنند.» 

او گفت: «هشتاد سال گذشته است، اما چه کسی می‌توانست تصور کند که جهان به این وضعیت دچار شود؟ بحرانی که می‌تواند بقای بشریت را تهدید کند، مانند جنگ هسته‌ای، بر سر هر یک از ما که روی این سیاره زندگی می‌کنیم، سایه افکنده است.» 

حدود ۷۴٬۰۰۰ نفر در این شهر بندری در جنوب غربی ژاپن کشته شدند، در حالی که پیش‌تر ۱۴۰٬۰۰۰ نفر در هیروشیما جان باخته بودند. چند روز بعد، در ۱۵ اوت ۱۹۴۵، ژاپن تسلیم شد و این پایان جنگ جهانی دوم بود. 

تاریخ‌دانان همچنان در این مورد بحث دارند که آیا این بمباران‌ها در نهایت با پایان دادن به جنگ و جلوگیری از یک تهاجم زمینی، جان‌های بیشتری را نجات دادند یا خیر. 

اما این محاسبات برای بازماندگان معنای چندانی نداشت. بسیاری از آنان دهه‌ها با آسیب‌های جسمی و روانی و همچنین انگ اجتماعی ناشی از بودن به عنوان «هیباکوشا» (بازماندگان بمب اتمی) دست و پنجه نرم کردند. 

هیروشی نیشیوکا، بازمانده ۹۳ ساله که در زمان انفجار تنها سه کیلومتر (۱.۸ مایل) از مرکز حادثه فاصله داشت، در مراسم از وحشتی که در نوجوانی شاهد آن بود گفت: «حتی افراد خوش‌شانس (که آسیب شدید ندیدند) کم‌کم شروع به خونریزی از لثه‌هایشان کردند و موهایشان ریخت، و یکی پس از دیگری مردند. حتی با پایان جنگ، بمب اتمی وحشتی نامرئی به همراه آورد.» 

آتسوکو هیگوچی، ساکن ناگاساکی، به خبرگزاری فرانسه گفت که «خوشحال است» که همه قربانیان این شهر را به یاد می‌آورند. این زن ۵۰ ساله افزود: «به جای اینکه فکر کنیم این رویداد‌ها متعلق به گذشته است، باید به خاطر بسپاریم که اینها اتفاقاتی واقعی بودند.» 

امروز، ۲۰۰ تا ۳۰۰ نفر که در مراسم عشای ربانی در کلیسای جامع معصوم ناگاساکی حضور داشتند، برای اولین بار از سال ۱۹۴۵ شنیدند که دو زنگ کلیسا با هم به صدا درمی‌آیند. 

آکیو واتانابه، یکی از حاضران ۶۱ ساله، گفت که از زمان جوانی منتظر بوده تا این زنگ‌ها را با هم بشنود. او با چشمانی اشک‌بار گفت: «این بازسازی نماد آشتی است.» 

کلیسای آجری قرمز رنگ با دو برج ناقوس بر فراز تپه، در سال ۱۹۵۹ بازسازی شد، پس از آنکه انفجار مهیب بمب اتمی که تنها چند صد متر دورتر رخ داد، آن را تقریباً به طور کامل ویران کرد. تنها یکی از دو زنگ کلیسا از زیر آوار‌ها پیدا شد و برج شمالی سال‌ها خاموش ماند.

با کمک مالی مسیحیان آمریکایی، زنگ جدیدی ساخته و در برج نصب شد که امروز در دقیقاً همان لحظه‌ای که بمب انداخته شد، به صدا درآمد. 

کنیچی یامامورا، کشیش ارشد کلیسا، به خبرگزاری فرانسه گفت: «موضوع این نیست که زخم‌های گذشته را فراموش کنیم، بلکه باید آنها را بشناسیم و برای ترمیم و بازسازی اقدام کنیم، و در این راه، با هم برای صلح تلاش کنیم.» 

او همچنین این زنگ‌ها را پیامی به جهان می‌داند که این روز‌ها با درگیری‌های متعدد و مسابقه تسلیحاتی جدیدی دست به گریبان است. 

نزدیک به ۱۰۰ کشور قرار بود در مراسم امسال شرکت کنند، از جمله روسیه که از زمان حمله به اوکراین در سال ۲۰۲۲ دعوت نشده بود. 

اسرائیل که سال گذشته به دلیل جنگ غزه از فرستادن نماینده منع شده بود، این بار حضور داشت. 

پروژه بازسازی زنگ‌ها توسط یک استاد دانشگاه آمریکایی که پدربزرگش در پروژه منهتن (توسعه اولین سلاح‌های هسته‌ای) مشارکت داشت، رهبری شد.

جیمز نولان، استاد جامعه‌شناسی در کالج ویلیامز ماساچوست، پس از آنکه یک مسیحی ژاپنی در تحقیقاتش در ناگاساکی به او گفت آرزو دارد در طول عمرش دوباره صدای دو زنگ کلیسا را با هم بشنود، تحت تأثیر این ایده قرار گرفت.

او با برگزاری یک سری سخنرانی یک ساله در سراسر آمریکا، عمدتاً در کلیساها، درباره بمب اتمی، توانست ۱۲۵٬۰۰۰ دلار از مسیحیان آمریکایی برای ساخت زنگ جدید جمع‌آوری کند. 

نولان گفت: «واکنش‌ها هنگام رونمایی از زنگ در بهار امسال در ناگاساکی شگفت‌انگیز بود. برخی واقعاً اشک می‌ریختند.» 

بسیاری از مسیحیان آمریکایی که او ملاقات کرده بود، از تاریخ دردناک مسیحیان ناگاساکی نیز بی‌خبر بودند - کسانی که در قرن شانزدهم توسط اولین مبلغان اروپایی به مسیحیت گرویدند و سپس توسط شوگون‌های ژاپنی مورد آزار قرار گرفتند، اما بیش از ۲۵۰ سال ایمان خود را در خفا زنده نگه داشتند. 

این داستان در رمان «سکوت» اثر شوساکو اندو روایت شده و در سال ۲۰۱۶ توسط مارتین اسکورسیزی به فیلم تبدیل شد. 

نولان توضیح می‌دهد که مسیحیان آمریکایی پس از شنیدن درباره پایداری مسیحیان ناگاساکی پس از بمب اتمی - که ۸٬۵۰۰ نفر از ۱۲٬۰۰۰ عضو کلیسا را کشت - «همدردی و اندوه» نشان دادند. آنها از «تمایل به بخشش و بازسازی» الهام گرفتند. 

منبع: رویترز